เรื่องเสียว หมวดสาว ตอน 14

ตอนที่ 14

‘ไม่จำเป็น….และก็เชิญตามสบายเถอะผมจะไม่มารบกวนอีกแล้ว..ลาก่อน..’ คำกล่าวของพี่เอกที่เอยออกมานั้น ซึ่งนันทกาก็ไม่ได้คิดว่านั้นคือ คำพูดสุดท้ายของเขา ซึ่งหลังจากที่เขาได้เอยประโยคนี้จบ เค้าก็เดินออกไปจากห้อง โดยที่เธอนั้น ก็ไม่ได้เห็นท่าทีที่แสนเจ็บปวดของเขา…

และเธอนั้นก็ไม่สามารถที่จะเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ได้ เนื่องจากตัวของนันทกานั้นยังคงพัวพันกับเหล่าชายหนุ่มทั้ง 7 คนที่สนุกกันมาตั้งแต่เมื่อคืนนั้น กว่าที่เหล่าชายหนุ่มทั้ง 7 คนนั้น จะอิ่มหน่ำในการเย็ดกับเธอนั้นก็เกือบหมดวันและนอกจากเธอจะหมดแรงจากการถูกผลัดเย็ดตั้งแต่เมื่อคืนนั้น…

หัวใจของนันทกานั้นก็เหมือนแหลกสลายไปด้วย…..

“ยังอาลัยอาวรณ์มันอีกเรอะ อีหญิง…” จ่าสมหมายที่เอยถามเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวที่ยังคงนอนอย่างน้ำตาไหลรินไม่หยุดนั้น ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือของหล่อนจะดังขึ้น แต่นันทกาก็ไม่ได้มีท่าทีจะขยับไปรับแต่อย่างใด จนจ่าสมหมายนั้นต้องเป็นคนไปรับแทน…

และสีหน้าของจ่าสมหมายจากที่เซ็งนิดๆกับท่าทีของหญิงสาวนั้น ก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ฉีกกว้าง…

“อีหญิง โทรศัพท์นี้ของมึง เกี่ยวกับผัวของมึงนะ..” คำกล่าวของจ่าสมหมายที่เอยขึ้นหลังจากฟังบางอย่างจากปลายสายนั้น แน่นอนว่า คำกล่าวนั้นก็ทำให้เธอที่นอนแน่นิ่งตั้งแต่หลังจากที่พวกมันเสร็จกิจ นั้นก็ขยับและตรงมารับสายแทนอย่างรวดเร็ว….

และสิ่งที่เธอได้ยินจากปลายสายนั้น ก็คือ ข่าวร้าย….

นันทกาที่ตรงมาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ทันทีที่ได้คุยกับพยาบาลทางโทรศัพท์ที่เป็นผู้โทรมานั้น ก่อนที่เธอจะพูดอะไรไม่ออกกับ สภาพของชายคนรักที่นอนอยู่ใน ห้องICU อย่างไม่ได้สติ อาการที่เข้าข่ายสาหัสโคม่าอย่างมาก

รายละเอียดจากที่นางพยาบาลที่โทรมานั้น ก็บอกว่า พี่เอกของเธอนั้นได้ถูกรถชน จากปากคำของคนที่เห้ฯก็บอกว่า พี่เอกมีอาการเซื่องซึ่ม ในมือถือกระป๋องเบียร์ ก่อนจะข้ามถนนและถูกรถชนอย่างไม่คาดคิด ซึ่งผู้ที่ขับรถชนเค้านั้นก็มีอาการมึนเมาเช่นกัน….

แน่นอนว่าทันทีที่นันทกาได้ฟังนั้น ก็ทำให้เธอโทษตนเองทันที คงเป็นเพราะตัวเองที่ทำให้เค้าดื่มของมึนเมาจนไม่ได้สติและถูกรถชนแบบนี้….และจากอาการที่ทราบทางโทรศัพท์นั้น ก็ค่อนข้างรุนแรงไม่น้อย สมองได้รับการกระทบกระเทือนจนต้องรับการผ่าตัดอย่างเร่งด่วน…

นันทกาที่จ้องมองสภาพของเขา อย่างรู้สึกผิดมากๆที่เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้เค้าเป็นเช่นนั้น และเธอก็ทำการคุยกับหมออย่างทันที เมื่อหมอนั้นได้มาพบกับเธอ ซึ่งเธอก็ยินยอมให้มีการผ่าตัด ถึงแม้หมอจะออกตัว ว่าการผ่าตัดนั้นมีความเสี่ยงหลายอย่าง ซึ่งอาจจะไม่สำเร็จ หรือ สำเร็จก็ยังต้องเฝ้าดูอาการ และไม่รับประกันว่า ถึงจะผ่าตัดสำเร็จ คนไข้จะกลับมาเป็นดั่งปกติอีกด้วย…

ใช่ถึงตัวของหมอจะเอยแบบนั้น แต่นันทกาก็ยอมให้มีการผ่าตัดที่มีความเสี่ยงนั้น ดีกว่า ที่จะปล่อยให้เค้าค่อยๆตายแบบนี้…และช่วงสายๆของวันนั้น ร่างของเอก ชายคนรักของนันทกาก็ได้เข้าห้องผ่าตัดอย่างทันที โดยที่มีร่างของนันทกานั้นนั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด …

พร้อมกับนั่งนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา…..

‘เค้าคงเจ็บปวดมากสินะ ใช่คงเจ็บปวดมากเลยละ เพราะเค้าไม่มีใคร และมีเราที่เหมือนเป็นญาติคนเดียวนี่นะ..’

นันทกาที่นั่งครุ่นคิดอย่างรู้สึกผิด เพระาอีกฝ่ายนั้นไม่มีญาติแต่อย่างใด และเธอที่เป็นคนรัก คนที่เขาไว้ใจกลับเป็นคนหักหลังเขาอย่างโหดร้าย ถึงแม้เธอจะไม่ตั้งใจที่จะทำอย่างงั้นก็ตาม…

‘ยังไงก็ตาม หญิงขอให้พี่เอกปลอดภัยด้วยเถอะค่ะ ขอร้องละสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย..’ หญิงสาวที่เอยอ้อนวอนร้องขอในใจอย่างลุ้นถึงผลของการผ่าตัดที่กำลังดำเนินการอยู่นั้น….

หลายชั่วโมงต่อมา….

การผ่าตัดนั้นประสบความสำเร็จ แต่ใช่ว่าจะมีแนวโน้มไปทางที่ดี ยังต้องรอดูผลอย่างใกล้ชิด ซึ่งหมอก็แนะนำให้นันทกากลับบ้านไปอาบน้ำ อาบท่าซะก่อน….เนื่องจากเธอนั่งเฝ้าเกือบตลอดทั้งวัน…
“ไง….สรุปว่าหมอนั้นมันตายยังจ๊ะ…น้องหญิง..” จ่าสมหมายที่เอยรออยู่ที่ห้องของเธอนั้นก็เอยปากทัก ก่อนที่มันก็จะต้องชะงัก เมื่อสายตาของหล่อนที่จ้องมองนั้น ก็ทำให้ชายวัย 38 ถึงกับผงะเล็กน้อย….เพราะสายตาของหล่อนนั้น ได้กลับเป็นหญิงสาวคนเดิม ก่อนที่มันจะได้ทำการสั่งสอนนั้นเอง…

.”ชิ…เอาเถอะ…จะปล่อยไปสักพักก่อนก็ได้วะ…” จ่าสมหมายที่เอยกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์และเสียวแวบๆ กับสายตาของหล่อนนั้น ซึ่งนันทกาก็เข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำ อาบท่า เปลี่ยนชุดและกลับไปเฝ้าชายคนรักของเธออีกครั้ง…

และในช่วงนั้น จ่าสมหมายและพรรคพวกของมันนั้น ต่างก็ปล่อยให้ นันทกานั้นเฝ้าแฟนหนุ่มของเธอ อย่างเต็มที่ โดยไม่เข้ามาหาเธอแต่อย่างใด และพวกมันก็คิดว่า ยังไงเสีย เธอก็เหมือนเป็นลูกไก่อยู่ในก่ำมือของพวกมัน..

ไว้รอแฟนหนุ่มของเธอสิ้นใจแล้วค่อยมาเล่นสนุกกับเธออีกครั้งก็ไม่สาย…

หลังจากการผ่าตัดไปได้ 1 อาทิตย์ พี่เอกของเธอนั้นก็สิ้นใจลง ซึ่งนันทกาก็ทำใจไว้อยู่แล้ว เพราะหลังจากวันผ่าตัดเป็นต้นมา อาการของเขาก็มีแต่แย่ลงๆ จน 2-3วันสุดท้ายที่เค้าอยู่ได้นั้นเป็นเพราะใส่เครื่องช่วยหายใจ…แน่นอนถึงจะทำใจไว้อยุ่แล้ว แต่ไม่วายที่นันทกาจะเสียใจกับการจากไปของเขา…

และในงานศพของพี่เอกที่เธอเป็นคนจัดการนั้น ก็แทบไม่มีใครรู้สาเหตุการประสบอุบัติเหตุนี้จริงๆสักคน ส่วนใหย่ๆเพื่อนๆของพี่เอกก็คิดว่า ทะเลาะกับเธอหนักไปหน่อยและก็ต่างปลอบ นันทกาว่าอย่าคิดมาก ซึ่งนั้นก็ไม่ได้ช่วยทำให้นันทกาที่รู้อย่างเต็มอกนั้นได้ชื้นใจแม้แต่น้อย….
นันทกาที่นั่งกับพื้นข้างเตียง….หลังจากกลับมาจากงานเผาชายคนรักของเธอนั้น เธอก็นั่งอย่างเหมอลอย…พร้อมกับคิดถึงเรื่องเก่าๆที่เคยสวีทกับแฟนหนุ่มของเธอ ไปเที่ยว กิน เล่นด้วยกัน…..

ใช่เธอรักเค้ามาก….แต่สุดท้ายเธอก็ทำผิดต่อเค้า….

“ว่าแล้ว…ต้องกำลังคิดมากอยู่แน่ๆ…ให้พวกพี่ช่วยกำจัดความเศร้ามัยจ๊ะน้องหญิงจ้า..” จ่าสมหมายที่เอย ซึ่งคนที่ตามหลังมัน คือจ่าชิด และจ่าศักดิ์…หญิงสาวที่หันไปมอง ซึ่งเธอมองหน้าของชายวัย 38 ก็ยิ่งแค้นใจ..

ใช่ทุกอย่างเริ่มจากมัน….มันทำให้เธอเป็นแบบนี้….เป็นแบบนี้…นันทกาที่เอยในใจภาพเก่าๆก็ผุดขึ้นตั้งแต่ถูก จ่าสมหมายข่มขืน…จนถึงถูกรุมโทรม….

“กลับไปซะ….” เธอเอยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว..ร่างที่ค่อยๆยืนขึ้นสายตาที่จ้องมองอย่างโกรธแค้น…ขณะที่อีกฝ่ายก็ยังคงเดินเข้ามาหาพร้อมกับเอย…กับเธอ…หมายที่คืนนี้ …

“อย่าไล่กันแบบนี้สิ….พวกพี่อุตสามาเพื่อปลอบใจน้องหญิงนะเนี่ย ไงคืนนี้ก็….” จ่าสมหมายเอย…มือที่หมายเอื้อมไปสัมผัสร่างของเธอ ก่อนที่ทั้งมัน และ อีก 2 จ่าจะอึ้ง…เมื่อหล่อนคว้าข้อมือของจ่าสมหมายและบิดเพื่อสร้างความเจ็บปวด….และพร้อมกับถีบส่งกลับไปทาง ที่จ่าอีก 2 นายอยู่…

“ชั้นบอกว่าให้กลับไปไง…และไม่ต้องมาที่นี้อีก…ต่อไปนี้ชั้นจะไม่เป็นของเล่นให้พวกแกอีกแล้ว..” หล่อนเอยประกาศก้าว….แน่นอนว่าจ่าสมหมายก็เอยร้องอย่างไม่พอใจทันที…

“ว่าไงนะ… ” จ่าสมหมายเอย พร้อมกับลุกขึ้นหมายจะเอาเรื่อง ซึ่งเวลานี้หญิงสาวนั้นฉุนขาดเต็มที่…ร่างอันอรชรที่โน้มตัวไปคว้าปืนที่ซุกไว้ที่เตียงขึ้นมาเล็งเหล่าชายทั้ง 3 และเอยอย่างไม่กลัว….

“ชั้นจะไม่กลัวอีกแล้ว นายจะเอารูป หรือวีดีโอนั้นไปประจานชั้นก็ได้..ชั้นไม่สนใจอีกแล้ว แต่ชั้นก็จะได้แฉความเลวของแกด้วยดูสิว่าใครมันจะพังกว่ากันนะ” คำพูดของนันทกาที่ประกาศกร้าวซึ่งนั้นทำให้ พวกมันถึงกับทำอะไรไม่ถูก…และที่ถึงกับคับแค้นใจมากที่สุดคงไม่พ้นจะเป็นจ่าสมหมายที่รู้สึกเหมือนถูกฉีกหน้า…

เดิมทีที่เค้าให้แฟนของเธอรู้ความจริงเพื่อจะรั้งให้เธอเป็นนางบำเรอของพวกมันไปตลอดแต่ผลมันกลับผิดคาด มันกลายเป็นว่ามันดันไปแตะสิ่งที่ไม่ควรแตะของหล่อนไปซะนี่…

แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าจ่าสมหมายจะยอม เพียงแค่นั้น

“กล้าขึ้นเสียงไล่กู จำเอาไว้นะอีหญิง เรื่องในวันนี้ สักวันกูจะเอาคืน..” จ่าสมหมายที่เอยแค้นที่เสียหน้าในคืนนี้..

แน่นอนว่าคำกล่าวที่แข็งกร้าวของนันทกาในคืนนั้น ก็เหมือนเป็นการปลดแอกของตัวเอง ทำให้ชีวิตของเธอกลับมาเป็นเหมือนดั่งเดิม…แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมซะแล้ว เพราะนันทกานั้นไม่มีคนที่รักที่สุดนั้นเอง…

ซึ่งนันทกาก็ใช้ชีวิตเป็นเจ้าของร้านไอศครีมไปวันๆ บางช่วงบางจังหวะก็ยังไม่วายที่ออกอาการของคนซึ่มเศร้า…ก่อนที่ในวันธรรมดาที่แสนธรรมดา วันหนึ่งนั้น…

“เชิญค่ะ…” นันทกาที่เอย และหันไปทางประตู เมื่อเสียงกระดิ้งที่คล้องประตูนั้นดังขึ้นทุกครั้งที่คนเข้ามาที่ร้าน ก่อนที่เธอนั้นจะชะงักเมื่อคนที่เดินเข้ามานั้นคือ ผู้กองหนุ่ม ผู้เป็นหัวหน้าหน่วยที่ทำให้เธอต้องไปสืบและเจอเรื่องบ้าๆทั้งหมดนี้…

“มีอะไรรึค่ะ ผู้กอง ” นันทกาที่เอยถามอย่างจ้องมอง ซึ่งผู้กองหนุ่มนั้น ก็ค่อยๆเดินและลงนั่งตรงหน้าของเธอก่อนเอยกล่าวตอบ

“ผมต้องการความช่วยเหลือจาก คุณนะ หมวด…” เค้าทีเอยกล่าว ก่อนที่จะเอยบอกกับหล่อนว่า เขาต้องการหล่อนมาร่วมทีมเพื่อทำการจับไอ้นัท นักค้ายาที่หายหัวไปเกือบครึ่งปีนั้น ซึ่งตอนนี้สายของเขานั้นก็รายงานว่าได้พบเห็นมันกลับมาที่พื้นที่นี้แล้ว…

แน่นอนว่า เขาอยากให้เธอเป็นนกต่อ เป็นสายให้อีกครั้ง…

“ถ้างานนี้สำเร็จ นอกจากหมวดจะทำเพื่อประเทศแล้ว ผมยังได้ขอให้ทางผู้ใหญ่ให้รับหมวดกลับเข้ามาดำรงตำแหน่ง หากหมวดต้องการ….” เค้าทีเอยกล่าวบอกถึงผลพ่วงจากการขอร่วมมือนั้น ขณะที่นันทกานั้นก็ครุ่นคิดและก็เอยตอบโดยใช้เวลาตัดสินใจไม่นาน…

“ตกลง ค่ะ ผู้กอง….ชั้นจะทำค่ะ..” นันทกาที่เอยตอบ ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ใช่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะไอ้นัท นักค้ายานั้น เพราะถ้าไม่มีมัน เธอก็ไม่ต้องไปแฝงกายและเรื่องแย่ๆทั้งหมดก็จะไม่เกิดขึ้น…ใช่เธอตัดสินใจและการไล่ล่าไอ้นัท นักค้ายาที่เป็นต้นเหตุของทุกอย่างนั้นกำลังจะเริ่มขึ้น…

โดยที่เธอนั้นไม่รู้ว่านั้นเป็นการตัดสินใจพลาดของเธออีกครั้งนั้นเอง…